W dzisiejszym wpisie chciałabym przybliżyć Wam sztukę opartą na założeniach kubizmu.
Sztuka nieprzedstawiająca (czyli taka, która, która nie pokazuje przedmiotów czy postaci rzeczywistego świata), sprawia zawsze dużo problemów widzom, którzy nie do końca interesują się historią sztuki. Bo jak możemy zinterpretować to, co jest przedstawiane przez artystę, coś co tylko on jest w stanie dostrzec?
Sztuka od czasów realizmu XIX wiecznego zmieniała się w zaskakujący sposób. Droga od realizmu do abstrakcji nie przechodziła tak płynnie jakby się mogło Wam wydawać. Po drodze było kilka przystanków, których nie można pominąć jeśli chcemy nauczyć się „czytania”, interpretowania dzieł XX wieku.
Historyczną datę początku kubizmu wyznacza obraz „Panny z Awinionu” Pabla Picassa z 1907 roku. Picasso razem z Braquiem (który osiągnął zdecydowanie mniejszą sławę artystyczną od Picassa) podjęli się ukazania barwnej bryły na zupełnie płaskiej powierzchni, co było jednym z najważniejszych problemów malarstwa tamtych czasów. Artyści działający pod „łatką kubizmu” stawiali sobie za cel odejście od przypadkowości i zmienności atmosferycznej za pomocą geometrycznego ujęcia, bez stosowania światła i perspektywy.
Kubizm spełnił ogromną rolę w przeobrażaniu języka artystycznego, otworzył drogę w świadomości artystów do poszukiwań nowych form, nowych kierunków. W artystach tworzyła się chęć do poznawania rzemiosła mistrzów, ale rownież przeobrażania tego języka w zupełnie inne środki wyrazu, w tworzenie innych kierunków, które miały pokazać nie tyle co widzą artyści, ale rownież, co czują.
Upraszczając swój malarski styl, Picasso skomplikował w zamian temat prac, zmuszając widzów do wgłębienia się w ich treść. Myślenie artystyczne malarza nie zmierzało do abstrakcjonizmu , ale dawało powód do myślenia o przedmiotach, którymi Picasso był zainteresowany.
Kubiści chcieli zwielokrotnić przedstawione na obrazie przedmioty. W jednej pracy pragnęli ukazać je z różnych stron, z paru punktów widzenia. Przedmiot miał stać się bliższy dla widza bardziej namacalny, a sama idea przedmiotu miała okazać się bardziej zrozumiała i ciekawa. Przedmiot przestawał być tylko i wyłącznie przedmiotem. Zwykłe rzeczy zaistniały jako temat ogromnego zainteresowania.
Sami możecie spróbować stworzyć obraz kubistyczny. Ułóżcie Wasze ulubione przedmioty obok siebie. Następnie namalujcie je starając się je nieco rozczłonkować i przy tym zapomnieć o ich trójwymiarowości. Namalujcie je płasko,stosując barwne plamy. Może z tego wszystkiego uda Wam się stworzyć obraz na miarę kubistów XX wieku? Może drzemie w Was potencjał malarski, o którym nie wiedzieliście? Jeśli nie, to i tak będziecie się świetnie przy tym bawić.
