Stary Most, Most Złotników – tak tłumaczymy nazwę najstarszego florenckiego mostu na rzece Arno. Swoją nazwę zawdzięcza licznym warsztatom i sklepom jubilerskim mieszczącym się na moście. Jednak jego pierwotne zagospodarowanie bardzo różniło się od obecnego. Już od XII w tym miejscu przeprawy gromadzili się sklepikarze, handlarze ryb i mięsa a także garbarze. Dopiero w XVI wieku zostali oni usunięci z mostu, zastąpili ich jubilerzy i złotnicy.
Pierwsza przeprawa przez rzekę Arno powstała w tym miejscu już za czasów Starożytnego Rzymu. Jednak dopiero przedłużenie starożytnego Cardo (osi miasta przecinającej je w kierunku północ-południe, dzisiejsza via Calimara) do Ponte Vecchio nadało mu większe znaczenie. W XII wieku mury miasta zostały poszerzone, nastąpił rozwój przedmieść. Tereny za rzeką weszły do miasta. Nad rzeką powstał port oraz przy nim teatr.
Najważniejszym historycznym miejscem jest korytarz Vasariego, łączący Palazzo Vecchio z Palazzo Pitti. Znajduje się on nad kramikami. Powstał w XVI wieku jako droga ucieczki przez rzekę dla Medyceuszy. Pomysłodawcą był Kosma I. On także postanowił o zwiększeniu prestiżu mostu poprzez likwidację sklepów i rzeźni oraz zastąpienie ich kramami z biżuterią.
Most składa się z trzech przęseł podpartych filarami. W 1565 roku wykonano nadbudowę w formie korytarza nad kramami. W środkowej części mostu postawiono pomnik Celliniego. Jest jedynym florenckim mostem ocalałym podczas II Wojny Światowej.
